Atoparte cunha escolma de poesía é sempre boa nova, e máis aínda cando esta chega ás túas mans dun xeito e nun lugar que non son os agardados. Unha selección de poemas de voces na súa maioría novas e pouco coñecidas semella tamén un xeito feliz de celebrar o Día das Letras Galegas. No ano no que a figura homenaxeada é Xela Arias (Sarria 1962 - Vigo 2003), son varias as razóns que fan deste libro un agasallo acaído.

Un dos motivos radica no feito de que Xela Arias foi, entre moitas outras cousas, e sobre todo, poeta. Para ela, escribir poesía era “un acto de liberdade” que tiña como obxectivo a comunicación co seu interior e co tempo que lle tocara vivir: “escribo para entenderme e facerme entender, para comprender o mundo no que vivo”.

Xela Arias ten dito que se recordaba desde sempre escribindo. As súas primeiras composicións poéticas foron dadas a coñecer nos inicios da década dos oitenta, moito antes de que publicase o libro Denuncia do equilibrio (1986). Os suplementos dos xornais, as revistas, os fanzines e os volumes colectivos foron as súas cartas de presentación como poeta. É por iso polo que esta publicación que agora estás a abrir cobra un especial sentido.

Finalmente, hai outra razón pola que este libro lle resultaría grato á escritora homenaxeada e ten que ver coa súa vontade de levar a poesía a espazos pouco habituais. Así o fixo nos seus recitais, acompañados en moitas ocasións de música, e tamén no libro e na exposición homónima Tigres coma cabalos (1990), onde fixo dialogar os seus versos coas fotografías de Xulio Gil. Quería Xela Arias procurar outro ámbito para ler a poesía, “rebelarse contra a concepción do libro como un cadáver morto no anaquel” e deixar que “a poesía saíse á rúa”, libre e intempestiva. Coma neste libro que tes entre as mans.

María Xesús Nogueira Pereira
Profesora de Literatura galega da Universidade de Santiago de Compostela